Kort filmpje transalpine run

Hey trouwe volgers!

Het heeft even geduurd maar het filmpje is klaar! Verwacht geen professionele beelden want de TAR is en blijft een wedstrijd en met m'n (soms iets te) prestatiegerichte instelling wil je dan enkel "snel" een beeld vastleggen zonder teveel tijd te verliezen. Geniet ervan want wij hebben hiervoor moeten afzien :-)!

Transalpine Run 2010 from Joris Vuylsteke on Vimeo.

De muziek "Highway to hell" werd iedere morgen bij de start luidkeels meegezongen door alle deelnemers. Als je weet dat de start regelmatig om 7u 's morgens was, dan kan je je inbeelden dat dit bij sommige bewoners van de kleine bergdorpjes verwonderde gezichten opleverde!

We did it!

Yihaa!! We zijn er geraakt! We zijn zaterdag, na gelopen te hebben in het prachtig decors van de Drei Zinnen (zie foto), gefinished in Sexten en hebben plaats 73 overall van de 300 deelnemende teams en de 32e plaats bij de (snelle) mannenteams!! Hieronder nog een klein verslagje van de laatste etappes.

In tegenstelling tot de meeste andere ploegen voelden we ons elke dag conditioneel sterker en sterker. Hierop hebben we dan ook geleidelijk aan elke dag het tempo wat opgedreven. Geert zijn lichaam is ijzersterk en kan dit goed aan maar blijkbaar is mijn lichaam kwetsbaarder :-). Nadat we op het einde van de 6e etappe naar beneden zijn "gevlogen", heb ik er een overbelasting in mijn linker enkel aan overgehouden.

Daar opgeven geen optie was, heb ik de ochtend erop m'n enkel laten intapen en zijn we gestart aan de 7e etappe: 42.195km en 2000hm. De eerste kilometers van de etappe waren relatief vlak en hier hebben we een mooie voorsprong kunnen nemen. Na een lange steile klim kwamen we vervolgens op een prachtige hoogvlakte. De plaats om terug wat te versnellen dacht ik. Maar... het had geen zin. Bij elke stap ging er een hele pijnscheut vanuit mijn enkel naar boven. Ik kon niet meer lopen, amper stappen. Hierop hebben we ons gewend naar het rescue team met de vraag of deze m'n enkel volledig kon vasttapen. Dit was op die plaats echter niet mogelijk. Het enige dat hij kon doen was me twee pijnstillers geven. Deze heb ik snel ingenomen om dan verder te strompelen over het gladde parcours. Man man, ik zag op dat moment het even niet meer zitten en had nog maar één doel: aankomen. Om de pijn te verbijten heb ik m'n MP3 speler opgezet en ben ik in "trance" verder gepikkeld, stap na stap, voet achter voet. Na een 45minuten begonnen de pijnstillers te werken en werd de pijn terug draagelijk. Hierdoor kon ik terug zachtjes lopen. Geert maande me (wijzelijk) meermaals aan dat we tijd genoeg hadden maar ik kon het klassement niet uit m'n hoofd zetten. Na wat aanmoedigingen van onze supporters langs het parcours en door een derde pijnstiller bij de laatste bevoorrading zijn we uiteindelijk aangekomen!

De laatste etappe was er één naar waar we beiden hadden uitgezien. We zouden langs de prachtige rotsformaties van de Drei Zinnen lopen op 2400m. Die ochtend zijn we extra vroeg naar de start gegaan om m'n enkel volledig vast te laten tapen zodat deze ontlast werd. Hierna nog een pijnstiller gekregen en klaar waren we voor de start! Het was de laatste etappe dus nu was het even ogen dicht en knallen !! :-) We zijn tegen een waanzinning tempo over de bergen gelopen en voelden ons nog zo goed dat er zelfs tijd over was om foto'tjes te maken! De tape en de pijnstiller deden hun werk goed en de laatste dag zijn we als 19e mannenteam over de finish gelopen. Onze beste prestatie! Hieronder alvast een sfeerfoto na de laatste etappe samen met enkele andere belgische teams!



Binnenkort zullen we een kort filmpje posten en wat extra foto's.

Etappe 4 en 5

We hebben net onze 5e etappe achter de rug. Wat oorspronkelijk volgens ons een rustdag ging worden veranderde door een parcourswijziging en ons tempo tot één van de zwaarste etappes tot nu toe. Vooral op mentaal vlak. Doordat een deel van het traject weggespoelt was, werd de route last minute gewijzigd. 29km werd 34km en in totaal hebben we vandaag 2400hm gedaald daar de gewijzigde route 300hm hoger lag. Tijdens de stukken omhoog voelde ik de pijn in mijn knie totaal niet meer en hierdoor had ik het gevoel dat ik vleugels had, het kon niet snel genoeg stijgen :-). Dit tot grote spijt van Geert. Na de klim werd ons wel een afdaling van 1400hm voorgeschoteld. Hier heb ik wel "mijn peren gezien". De kniepijn is terug zwaarder dus hopelijk gaat dit morgen beter.

Etappe 4 was een hele mooie etappe! Het 44km lange traject liep langs de Krimmler Wasserfalle en de 2667m hoge Birnlücke, letterlijk het hoogtepunt van deze Transalpine Run. De organisatie had ons gewaarschuwd voor temperaturen op de top van 4°C en sneeuw. Verder zou het windwtil zijn. Het eerste deel klopte volledig doch de wind was wel aanwezig! Ik zou kunnen beschrijven hoe het was doch een filmpje zegt soms meer:

Na dit geploeter door de sneeuw zijn we goed aangekomen in Prettau.

This is a great way to spend live!!!

Etappe 3: 46,9km en 2400hm klimmen

Vanmorgen met een bang hartje naar startplaats in Kitzbuhl. De spiertjes voelden zowel bij Joris als bij Geert een beetje stijfjes aan, maar wat ons meer zorgen baarde was de knie van Joris. Door het Rescue Team van de organisatie werd Joris zijn knie ingetaped. Hij was niet allen. vanalles en nog wat werd er daar aan die bus behandeld. Van blaren tot kuit- en achillespeesblessures. Puik werk van de organisatie!

Om 7u00 weerklonk dan op de tonen van AC/DC dan het startschot. Een goed plaatsje zoeken in het pak en dan op een stevige tred de eerste beklimming nemen. Zo klommen we via het vertrek van De Super-G skiën op de Hahnenkamm uit een met wolkensluiers bedekt dal! Prachtige beelden als de zon zijn stralen door het bovenste wolkendek stuurde.

Tijdens de eerste afdaling speelde Joris zijn knie serieus parten. Langzaam aan was de boodschap! De teams die ons voorbij steken in de afdaling zouden we later in de volgende klim wel weerzien!

De volgende klim leidde ons naar een kam waarover een pad liep dat met momenten besneeuwd was en anders stond het onder water. De weiden waren drassig en zo was het weeral een vettig dageske aan het worden. Na een laatste steile afdaling van een 1200m kwamen we dan met een eindtijd van 7u37minuten over de meet.

Morgen worden er her en der regenbuitjes verwacht en gaan we tijdens de etappe van 43,9km op het hoogste punt passeren van deze ganse TAR. (2669m)

Eindelijk zover!! Etappe 1 en 2!

Jaja, ondertussen zijn we reeds 2 dagen ver in de TAR. Zoals ze zeggen: "Twee opwarmertjes."

Etappe 1: 36,8 km en 1300 hm klimmen.

Onverwacht leek het de eerste 10km "plat". Met een snelheid van 11,3km/u bolden we vlot tot de eerste bevoorading waar dan de klimpartij start. Over een vettige en modderige skipiste moesten we omhoog. Boven een tweede bevoorading en dan weer bollen naar beneden. Als gekken liepen, stormden of vielen de snellere dalers ons voorbij. Schrikwekkend hoe zij dat deden.

4u25minuten later stonden we aan de finish. Eerste etappe geslaagd en we willen nog niet naar huis!!

Etappe 2: 33,8 km en 1800 hm klimmen.

Vandaag werd het peloton in drie blokken verdeeld dewelke om de 5 minuten starten dit daar heel snel na de start een gevaarlijke singletrail is en er filevorming mogelijk is. Onverwacht in het derde blok wegens een lage ranking in de categorie "men".

Joris heeft zijn knie laten tapen wegens pijn bij het afdalen. Dus testen onderweg of het helpt!!

De eertse klim lichte pijn, en dit ondanks het vele fileleed, maar deze was weg bij de tweede beklimming.

Vandaag was de etappe toch wat zwaarder dan de eerste en we hadden natuurlijk de etappe van morgen (47km) in gedachte. Het was een prachtig parcours met 2 fantastische klimmen en afwisselende afdalingen.

5u23minuten tot de finish. Morgen hopen we op een 7u30minuten. Duimen maar.